O NAMA
Kapacitet velike i male sale restorana je 52 mesta i bašte sa dodatnih 45 mesta. Objekat je klimatizovan, sa salom za pušače i nepušače. Ima bežični (wireless) internet, restoran ima obezbeđen parking za 20 vozila. Omogućava organizovanje proslava do 50 osoba.
Takođe radimo i kućnu dostavu na području Novog Sada.
Indonežansko-kineski restoran Surabaya od 1994. godine kada je otvoren, svojim rafiniranim izborom jela i prelepo uređenim ambijentom, postao je prepoznatljivo mesto za sve one koji žele da sebi pruže nezaboravno uživanje.
Za veliki broj poslovnih ljudi i njihovih novosadskih domaćina, restoran Surabaya je vise od navike.Idilična atmosfera i vrhunski specijaliteti su ono što ispunjava na kraju napornog dana.
Tradicionalna indonežansko-kineska hrana priprema se prema originalnim receptima, a sastojci za jela se brižljivo odabiraju.Osnovu čine začini od soje i karija,a tu su i ljute papričice, beli i zeleni biber, specijalno sušene pečurke, indonežanski bambus i vinegar-indonežansko sirće. Klice soje i kukuruza šećerca , kao i raznovrsni ukusni sosovi čine ovu ikebanu još bogatijom.
Na meniju je više od 60 raznovrsnih jela istočnjačke kuhinje, a i vrhunski konobari su spremni da preporuče specijalitet koji odgovara ukusu gosta.
Naravno uz svako jelo odabraće i najbolje vino.
Svakako dugogodišnje ugostiteljsko iskustvo vlasnika Dragana Pavlovića, doprinelo je da svaki gost restorana Surabaya bude vrhunski uslužen, kao i u svim svetskim restoranima.
Najbolju ocenu restorana Surabaya daju gosti u knjizi utisaka. Pohvala ima gotovo na svim jezicima sveta.Tako je jedna gošća zapisala „ova hrana je stvorena za bogove, posle nje se osećam lako i prijatno, stalno se smejem iako nisam ni okusila alkohol, svakako ću ponovo doći“.
Osećaj užitka u restoranu Surabaya zaustavlja vreme, briše svakodnevne brige i briše geografska rastojanja.
RESTORAN SURABAYA – RESTORAN KRALJEVSKOG ZALOGAJA
OVAJ UGOSTITELJSKI OBJEKAT JE DEO UMETNIČKE BAŠTINE NOVOG SADA
U predivnom enterijeru Surabaya poseduje umetničke skulpture i dekoracije, a arhitektura je iz Indonezije i Kine.
Autori, umetnici: Vladislav Rajčetić, Zdravko Rajčetić i Vladimir Šeguljev
O UMETNICIMA
Preuzeto od: Turistička Organizacija Opštine Žabalj
Vladislav Rajčetić, likovni umetnik primenjenih umetnosti
(Žabalj, 1929—Novi Sad, 2005)
Jedan od umetnika koji je u svom umetničkom opusu bio vođen idejom tehnološkog osvajanja stvarnosti, na temeljima prethodnog iskustva, jeste likovni umetnik primenjenih umetnosti Vladislav Rajčetić.
Vladislav Rajčetić je rođen u Žablju, gde je završio i osnovnu školu.Još u svojim dečačkim danima, dok je odlazio u radionicu lokalnog grnčara, postao je svestan uticaja tehnologije na stvaranje. Tako će se sila kretanja koju proizvodi grnčarsko kolo i sila vatre iz grnčarske peći, trajno ugraditi u Rajčetićeva estetska istraživanja.
Nakon odsluženja vojnog roka, radio je na razvoju prvog jugoslovenskog tenka. Nakon ulaska tenka u redovnu proizvodnju, radio je na izradi prvih jugoslovenskih tehničkih standarda u oblasti naoružanja.
Ljubav prema umetničkom stvaranju, Rajčetića je odvela na studije na Višu pedagošku školu, gde je upisao likovni odsek. U toku apsolventskog roka zapošljava se kao nastavnik u eksperimentalnoj Osnovnoj školi „Đorđe Natošević“ u Novom Sadu, gde je prvi u Jugoslaviji
razvijao osnove tehničkog vaspitanja. Pored rada u industriji i nastavi, Rajčetić se razvijao i kao umetnik.
Karijeru je započeo kao slikar, međutim, pravo umetničko opredeljenje naći će u domenu keramike.
Već krajem šezdesetih godina, Rajčetić razvija novi opus pod nazivom „Keramička menažerija“, kada se javljaju njegove i danas prepoznatljive predstave ptica i riba. Ove dve forme poznate su kao Rajčetićev simbol slobode duha, ali i sećanja na dečačke dane i vreme koje je provodio na
obali bare i ribnjaka. Snažna veza sa zavičajnim poreklom i prirodnim ambijentom bačke ravnice, ostaće trajni beleg Rajčetićevog stvaralaštva.
Svoj zavičajni opus Rajčetić širi i na forme svedenih ljudskih figura koje svojim oblikovnim kvalitetima ukazuju na različite aspekte ruralnih društvenih
odnosa. Osim galerijskih formata, Rajčetić je za svoj izraz tražio mesto i u sferi likovnog oblikovanja prostora. Ovaj, još jedan značajan segment njegovog rada, obuhvata na desetine samostalno realizovanih enterijera, koji su
obogaćeni keramičkim aplikacijama, kreacijama od kovanog gvožđa, vitražima, piktoralnih rešenja u intarziji i rezbarijama u drvetu. Jedni od prvih, ali i najcelovitijih prostora iz oblasti, kako ih je Rajčetić, sam nazvao „likovna sinteza“, bili su enterijeri restorana „Stari Žabalj“ i
„Pivnica“ u Žablju.
Iz ove saradnje rodila su se likovna rešenja u brojnim ugostiteljskim objektima, hotelima, apotekama i poslovnim zgradama na prostoru cele bivše Jugoslavije. Teme zidnih aplikacija variraju u opsegu koji obuhvata prizore salaša, vojvođanskog sela i njegovog industrijskog nasleđa,
vojvođanske flore i faune, istorije apotekarstva, zatim originalne interpretacije istočnjačke umetnosti, i konačno, apstraktne forme ustrojene na konstruktivističkim načelima. Vladislav Rajčetić je samostalno izlagao u Žablju, Dubrovniku, Bečeju, Cavtatu, Rajlovcu, Apatinu, Uzdinu, Somboru, Novom Sadu, Trsteniku, Aranđelovcu, Klagenfurtu, Bosanskoj Dubici, Iloku, Vukovaru…
Radovi mu se nalaze u prostorima biblioteke „Veljko Petrović“ u Žablju, u okviru izložbene postavke doma za kuturu. Ostali radovi se nalaze u Muzeju primenjene umetnosti u Beogradu, Muzeju savremene umetnosti Vojvodine u Novom Sadu, Muzeju Grada Novog Sada, u fondu „Likovnih susreta“ u Subotici, Gradskom muzeju Bečeja, Zbirci „Likovni umetnici Njegošu“ na Cetinju, Gradskom muzeju u Vršcu, Gradskom muzeju u Vukovaru, Gradskom muzeju u Iloku, Zbirci „Umetnici Kopaoniku“, Zbirci manastira Gračanica, kao i u brojnim privatnim kolekcijama u zemlji i inostranstvu. Dobitnik je velikog broja strukovnih i društvenih priznanja.
Preuzeto od UPIDV-a
Izložba Zdravka Rajčetića „U tišini glas“ od 3. do 16. septembra 2018. god. u prostoru Galerije Forma, Ilije Ognjanovića 3 u Novom Sadu.
Iz kataloga:
U višedecenijskom bavljenju keramikom kao umetničkom disciplinom, kod Zdravka Rajčetića primetan je kontinuitet u postavljanju kreativnog težišta na eksperiment sa skulptoralnim rešenjima čiji rezultat obuhvata forsiranje jednostavnih pra-oblika, poput vajanih kubusa ili tradicionalnih formi rađenih na grnčarskom kolu. Time je ovaj autor uz sadejstvo hromatskog elementa koji je sav u slivu i „urušenih” upotrebnih vrednosti pomenutih objekata, proizveo nova značenja, pre svega asocijativnog utemeljenja.
Tako građene keramoskulpture izgledaju grubo, masivno i pružaju sliku koja posmatrača upućuje na različite fizičke procese, poput razlaganja materije ili vrenja. Dok, sa druge strane, dublji sadržinski element ovih keramoskulptura obuhvata širok dijapazon različitih aspekata ljudske egzistencije, što nam svedoče od strane autora dodeljeni naslovi koji se čitaju u lirskom ključu (senka, trag…). Kada je reč o ovom opusu, dodajmo i spremnost autora da se prema keramičkoj formi odnosi krajnje promišljeno, držeći se pri tome čvrstih stilskih opredeljenja iz kojih je kroz svoje celokupno bavljenje keramikom povremeno „iskakao”.
To se upravo desilo ove, 2018. godine, kada je Rajčetić novom izložbenom postavkom u Galeriji Forma u Novom Sadu, pred publiku izneo svoju smeliju umetničku ambiciju koja ide za jednim širim konceptom, u pravcu keramičke instalacije, čiji nas narativni sadržaj vraća na izvore nastanka starogrčke kulture i civilizacije. I, dok se Rajčetić ranije izražavao kroz apstraktne forme, ovaj put su oblici konkretniji, poput galerije ljudskih groteski apliciranih na uske horizontalne drvene plohe rustičave taktilnosti, u čijoj suprotnosti su pozicionirane glave žena svedenih masa, u aranžmanu starogrčkog hora. Narativni element koji proizilazi iz takve prostorne organizacije likovnih elemenata, dodatno nam otkriva i Rajčetićeva zainteresovanost za večitom „igrom” koja se vodi između demona, ljudi i božanskog, a koja svakako naš život čini dinamičnim.
I ta dinamička sila upravo čini suštinu celokupne postavke, čija promišljena organizacija prostora publiku vodi ka tihom dijalogu sa izloženim keramoskulpturama i paralelno sa tim, sa sopstvenim identitetom (na tu pomisao nas navodi i sam naziv instalacije „U tišini glas”), što nam se čini i predstavlja osnovni cilj ove zanimljive, bogato materijalizovane keramičke instalacije.
Nenad S. Lazić,
grafički dizajner
