Preuzeto od: Turistička Organizacija Opštine Žabalj

Vladislav Rajčetić, likovni umetnik primenjenih umetnosti

(Žabalj, 1929—Novi Sad, 2005)

Jedan od umetnika koji je u svom umetničkom opusu bio vođen idejom tehnološkog osvajanja stvarnosti, na temeljima prethodnog iskustva, jeste likovni umetnik primenjenih umetnosti Vladislav Rajčetić.

Vladislav Rajčetić je rođen u Žablju, gde je završio i osnovnu školu.Još u svojim dečačkim danima, dok je odlazio u radionicu lokalnog grnčara, postao je svestan uticaja tehnologije na stvaranje. Tako će se sila kretanja koju proizvodi grnčarsko kolo i sila vatre iz grnčarske peći, trajno ugraditi u Rajčetićeva estetska istraživanja.

Nakon odsluženja vojnog roka, radio je na razvoju prvog jugoslovenskog tenka. Nakon ulaska tenka u redovnu proizvodnju, radio je na izradi prvih jugoslovenskih tehničkih standarda u oblasti naoružanja.

Ljubav prema umetničkom stvaranju, Rajčetića je odvela na studije na Višu pedagošku školu, gde je upisao likovni odsek. U toku apsolventskog roka zapošljava se kao nastavnik u eksperimentalnoj Osnovnoj školi „Đorđe Natošević“ u Novom Sadu, gde je prvi u Jugoslaviji

razvijao osnove tehničkog vaspitanja. Pored rada u industriji i nastavi, Rajčetić se razvijao i kao umetnik.

Karijeru je započeo kao slikar, međutim, pravo umetničko opredeljenje naći će u domenu keramike.

Već krajem šezdesetih godina, Rajčetić razvija novi opus pod nazivom „Keramička menažerija“, kada se javljaju njegove i danas prepoznatljive predstave ptica i riba. Ove dve forme poznate su kao Rajčetićev simbol slobode duha, ali i sećanja na dečačke dane i vreme koje je provodio na

obali bare i ribnjaka. Snažna veza sa zavičajnim poreklom i prirodnim ambijentom bačke ravnice, ostaće trajni beleg Rajčetićevog stvaralaštva.

Svoj zavičajni opus Rajčetić širi i na forme svedenih ljudskih figura koje svojim oblikovnim kvalitetima ukazuju na različite aspekte ruralnih društvenih

odnosa. Osim galerijskih formata, Rajčetić je za svoj izraz tražio mesto i u sferi likovnog oblikovanja prostora. Ovaj, još jedan značajan segment njegovog rada, obuhvata na desetine samostalno realizovanih enterijera, koji su

obogaćeni keramičkim aplikacijama, kreacijama od kovanog gvožđa, vitražima, piktoralnih rešenja u intarziji i rezbarijama u drvetu. Jedni od prvih, ali i najcelovitijih prostora iz oblasti, kako ih je Rajčetić, sam nazvao „likovna sinteza“, bili su enterijeri restorana „Stari Žabalj“ i

„Pivnica“ u Žablju.

Iz ove saradnje rodila su se likovna rešenja u brojnim ugostiteljskim objektima, hotelima, apotekama i poslovnim zgradama na prostoru cele bivše Jugoslavije. Teme zidnih aplikacija variraju u opsegu koji obuhvata prizore salaša, vojvođanskog sela i njegovog industrijskog nasleđa,

vojvođanske flore i faune, istorije apotekarstva, zatim originalne interpretacije istočnjačke umetnosti, i konačno, apstraktne forme ustrojene na konstruktivističkim načelima. Vladislav Rajčetić je samostalno izlagao u Žablju, Dubrovniku, Bečeju, Cavtatu, Rajlovcu, Apatinu, Uzdinu, Somboru, Novom Sadu, Trsteniku, Aranđelovcu, Klagenfurtu, Bosanskoj Dubici, Iloku, Vukovaru…

Radovi mu se nalaze u prostorima biblioteke „Veljko Petrović“ u Žablju, u okviru izložbene postavke doma za kuturu. Ostali radovi se nalaze u Muzeju primenjene umetnosti u Beogradu, Muzeju savremene umetnosti Vojvodine u Novom Sadu, Muzeju Grada Novog Sada, u fondu „Likovnih susreta“ u Subotici, Gradskom muzeju Bečeja, Zbirci „Likovni umetnici Njegošu“ na Cetinju, Gradskom muzeju u Vršcu, Gradskom muzeju u Vukovaru, Gradskom muzeju u Iloku, Zbirci „Umetnici Kopaoniku“, Zbirci manastira Gračanica, kao i u brojnim privatnim kolekcijama u zemlji i inostranstvu. Dobitnik je velikog broja strukovnih i društvenih priznanja.